Izba Pamięci Powstańców Warszawskich

Myśl o utworzeniu Izby Pamięci Powstańców Warszawskich zrodziła się podczas wspólnego wyjazdu młodzieży, wychowawców i uczestników Powstania Warszawskiego do stolicy i Muzeum Powstania Warszawskiego we wrześniu 2010 roku.

Poznaliśmy wtedy pana Jerzego Kochanka, który wzbogacał swoimi refleksjami i wspomnieniami z Powstania Warszawskiego zwiedzanie muzeum.

Ta znajomość zaowocowała spotkaniami z naszą młodzieżą na temat przebiegu Powstania, a następnie przekazaniem przez pana Jerzego swoich pamiątek i materiałów dokumentalnych związanych z tym okresem historii Polski na rzecz bursy.

Tworząc Izbę Pamięci kierowaliśmy się troską o młode pokolenie, o zachowanie pamięci bohaterstwa Polaków, naukę historii Polski, zaszczepieniem patriotyzmu - to stanowiło główną ideę tego przedsięwzięcia.

Chcemy, aby ta Izba była wyrazem hołdu dla Powstańców, uczyła pamięci o ich ofierze, bo także dzięki niej mamy dzisiaj wolny kraj.

Chcielibyśmy, aby słowa poety Stanisława Balińskiego:
„Moją Ojczyzną jest Polska Podziemna/walcząca w mroku, samotna i ciemna”, nigdy więcej nie zagościły w naszych sercach i ustach.

KOLUMBOWIE Nie odchodźcie jeszcze! Pokolenie Kolumbów. Nie wszystko powiedziano, przekazano, wyjaśniono. Wiele jeszcze tajemnic kryją czarne noce, głębie ziemi, więzienne piwnice. Odkrywajcie Prawdę w pamięci bolesnej! Uczcie Młodych! jak stać na baczność gdy Mazurek Dąbrowskiego śpiewają, jak zginać kolana na rozmowie z Bogiem, jak zamilknąć przy Grobie Nieznanego Żołnierza, co znaczy Solidarność z pokrzywdzonymi, jak łamać opłatek w Wigilijnej porze z szacunkiem i miłością, jak kochać dom rodzinny i mowę polską, jak nie zaśmiecać ulic i języka. Uczcie, napominajcie! Nie odchodźcie, proszę! Nie wolno Wam odejść przedwcześnie! Dopóki Młody Las nie zapuści głęboko korzeni w polską ziemię. Dopóki jej nie pokocha jak Słowacki, Mickiewicz, jak Sucharski i Hubalczycy, jak Akowcy i „Szare Szeregi”. Jak cię kochać, ziemio polska…mowo polska.. Kraju Piastów i Jagiellonów. Kraju rozbiorów i powstań. Kraju czerwonych maków i białych róż. Kraju kapliczek przydrożnych i Jasnej Góry. Jak cię kochać, Ziemio... Lidia Tomkiewicz